In de therapie kreeg ik de opdracht een symbool voor mijn kindertijd te zoeken. Tijdens het doorkijken van oude foto's zag ik mijzelf in het rode jurkje. Dat leek me een duidelijk beeld. Een jurkje dat staat voor onbevangen, speels, vrij en een meisje. Rood staat voor liefde, maar ook gevaar. Het is, wat we noemen, een warme kleur en toch één die ons waarschuwt.
Vrijwel meteen kwam het beeld van de stoel boven. Ik zag hem helder voor me in vorm en materiaal. Mijn handen gingen razendsnel aan het werk, alsof het buiten mijzelf plaatsvond.
De stoel staat symbool voor de onveiligheid in mijn jeugd. Niet dat die extreem was of langdurig, meer de impact die het had op mij. Met name de plotselinge en maandenlange ziekenhuisopname heeft heel lang gevolgen gehad op mijn dagelijkse leven zonder dat ik dat kon verklaren.
De onveiligheid is bijvoorbeeld verbeeld in de zitting. Deze helt steil naar beneden, je moet houvast zoeken, grip houden om niet naar beneden te vallen. Daarnaast is de zitting onregelmatig, op sommige plekken zelfs open.
Kijk ook naar de rugleuning die open is. Dit is geen stoel om achterover te leunen en tot rust te komen. Dit is een stoel om alert te blijven, niet te verslappen, want dan zou je kunnen vallen. En dan val je diep, want de stoelpoten zijn hoog. Dat maakt ook dat ik niet zélf van de stoel kan, zonder hulp van een ander die mij eraf tilt. De stoelpoten zijn lang en dun en onstabiel. Ze staan niet recht onder de zitting, maar nemen ieder een andere positie in. Dat maakt de hele stoel onstabiel en niet betrouwbaar.
Het continu alert zijn is een onderdeel van mijn leven, of eigenlijk van mij.
Aan de ene kant maakt me waakzaam, snel gefocust, altijd klaar om direct tot actie over te gaan. Aan de andere kant kan ik me moeilijk ontspannen, zowel mijn spieren als mijn geest.
Het alert zijn werd maximaal getriggerd na de plotselinge dood van Ronald.
