Niet alleen het materiaal werd zachter, ook de vorm.
Het harnas was niet meer nodig. Een schild bleek voldoende. Eerst nog van stug zwart karton aan elkaar genaaid (zie onder). Later repen bijna doorzichtig wit stof. Kwetsbaar in plaats van stevig. Soepel in plaats van stug en strak.
Die uitstraling hadden de knopspeldjes, die de gebreide applicaties op hun plek hielden ook op mij.
Lang wilde ik ze nog vastnaaien tot ik wist dat het nooit dit effect zou hebben.
Maar waarom dan?
De knopspeldjes laten het tijdelijke zo goed zien. En bovendien geven ze de indruk dat het niet af is. Je wordt uitgedaagd je voor te stellen hoe het eruit zal zien als de speldjes weg zijn en het gebreide vastgenaaid is. Spannend om naar te kijken dus.
Heel mooi vind ik hoe ieder breiwerkje op zijn eigen manier naar binnen krult. Ik houd erg van organische vormen, spannend van lijn, uniek in zijn vorm. Er is geen identieke. Dat doen de breiwerkjes hier. Prachtig.
Op dezelfde manier vind ik het geringe verschil van de kleur van het schild en de kleur van de breiwerkjes mooi op elkaar afgestemd. Telkens net even anders. Uiteraard speelt de steeds veranderende lichtval daarbij een grote rol.
Het harnas dat schild kon worden. Voor mij niet alleen een object, het is gevuld met herinneringen van dat eerste jaar na Ronalds overlijden. In al zijn grootheid, veelheid, chaos. Ook het nieuwe van alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten