In mijn eerste jaren als weduwe heb ik ontzettend veel gewandeld. In beweging blijven was essentieel voor mij. Mijn lichaam deed me erg veel pijn. Emoties gaan in je spieren zitten. De grote hoeveelheden cortisol en adrenaline in mijn bloed zorgden voor onrust, zowel geestelijk als lichamelijk.
Tijdens die wandelingen heb veel natuurschatten mee naar huis genomen. Veertjes, steentjes, kastanjes etc. en hout, waaronder deze schors. En ik wist meteen toen ik hem zag, deze ga ik breien.
Het mooie van deze schors vind ik zijn vorm, open en gesloten, buiten- en binnenkant. Er is verschil in textuur tussen buiten- en binnenkant. Het verschil in lichtval, binnen en buiten. Wat deze schor bijzonder maakte was de snede die het geheel doorklieft. Een schone rechte zaagsnede.
Het proces was redelijk eenvoudig: ik breide 2-dimensionaal en "kneedde" de vorm 3-dimensionaal.
De binnenkant werd donkergrijs, de buitenkant gebroken wit, zodat je door het witte het donkere kunt zien. De 'tekening' van de buitenkant van de schors wilde ik ook grillig, maar esthetisch. Net als bij het Hart en de Ribbenkast heb ik schakeringen van rood en wit gebruikt voor de gebreide applicaties.
Een schors die niet meer om een boom zit droogt uit. Dat proces kun je zien voltrekken: de schors rolt steeds meer op, keert zich in zichzelf. Door de snee voltrok dit proces zich in de afzonderlijke delen in een andere snelheid. Zo was/is het ook in ons gezin, de tijd met Ronald samen, en de tijd zonder Ronald, alsof het verschillende dimensies zijn in één en hetzelfde leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten