Het ziekenhuisbed is een moeilijk object. Net als de stoel Staat het voor grote angst en onveiligheid.
Ik heb ook lang getwijfeld dit object te exposeren bij de tentoonstelling. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, want onder de bezoekers bleek zo'n zelfde ervaring heel herkenbaar. En dus ook de verstrekkende gevolgen ervan. Angst voor pijn, angst om verlaten te worden. Het is universeel.
Het ziekenhuisbed is net als de stoel van ijzerdraad gemaakt. Het staat op net zulke hoge fragiele poten. De spijlen van het bed zijn iel maar hoog. De voor- en achterkant van het bed zijn gemaakt van in elkaar gedraaid ijzerdraad, gevormd in een boog. De matras heeft een kwetsbare uitstraling en is van ultradun papier. Je kunt er bijna doorheen kijken.
In het grote bed ligt het rode jurkje. Uit het jurkje steken twee beentjes, gemaakt van gescheurd bijna wit papier. De beentjes liggen in een kluwen zwart katoenen garen. Het verbeeld het trauma, het inbrengen van een katheter, waardoor ik vastgebonden lag in bed. Bij de expositie lag onder het bed de katheter, uit de verpakking. Onverwerkt verleden.
ik
kind van 3
op eigen benen staan
moederziel allen
ben ik
ze is zo ziek
bang
verdrietig
woest
sterk
en toch zwak
ze heeft pijn
ik
kind van nu
op eigen benen staan
moet ik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten