Veel te
laat, weken na Ronalds dood, besefte ik dat ik Ronald had willen wiegen. Dat ik
zijn hoofd in mijn schoot had willen leggen en hem had willen wiegen. Zoals je
een klein kind gerust stelt, wiegt totdat het in slaap valt. Ik denk dat ik tegelijkertijd
ook mijn lot had gewiegd.
Ja, ik had
ons samen willen wiegen. 
Om het
alsnog te doen verbeeldde ik Ronald en mijzelf in stof.
Het is goed
zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten