Harnas

Een harnas geeft je bescherming. Tegen gevaar van buitenaf, van lans of pijl.

Het is ervoor gemaakt dat de kans zeer klein  is dat je dodelijk getroffen wordt door een wapen.
Het beschermt je zachte huid en je levenskern.

Toen mijn man Ronald overleed kreeg ik maanden later de bijna onstilbare behoefte een harnas te maken.

Werken met materiaal dat hard en glad is, dat weerbarstig is, waar je moeite voor moet doen het in de vorm te krijgen die je voor ogen hebt, is een uitdaging. Dat was het toen zeker. Het weerspiegelde waar ik dagelijks mee te maken had: de weerbarstigheid van het leven. Voor Ronald hield het op, het onze, dat van de kinderen en mij, ging onverwijld door. Ik deed verwoede pogingen er vorm aan te geven. Een nieuw leven opbouwen is ongelooflijk hard werken.
Het in elkaar zetten van het harnas gaf me rust, alsof daar een bescherming vanuit ging. Alsof ik mezelf toestemming gaf bescherming op te zoeken door even aan de zijlijn van het leven te gaan staan.

 

 

Vanuit dat ene harnas kwam al snel een tweede. Ik wilde de binnenkant van een harnas onderzoeken. Wat ik verbeeldde was Ronalds hart.
Stil, flinterdun en kapot. Met aan het hart vast 7 cm kralen, die de fatale embolie verbeeldden.
Dit harnas gaf geen bescherming. Het zette een moment vast in de tijd. Dat ene moment.

 

De volgende harnassen werden zachter en chaotischer van binnen. Ze verbeeldden verwarde gevoelens, verdriet, angst en wanhoop. Van metaal ging ik over naar papier en plastic. Bubbelplastic omdat het ook beschermt.

Sisaltouw kwam erbij, gehaakt of gebreid om gedeelte van het harnas te bedekken. Daarmee verbeeldde ik de enorme spanning in de spieren van mijn lichaam.

 

Het harnas was niet langer nodig.

Ik had zachtere objecten nodig om me mee te omringen.